[vc_row css=”.vc_custom_1589882538952{margin-top: 40px !important;}”][vc_column][rt_timeline_style][rt_timeline_style_item radiant_timeline_title=”Stedelijk Gymnasium Haarlem en voorzitter Model United Nations” radiant_timeline_date_year=”1999-2004″ radiant_timeline_date_month=”september” radiant_timeline_image=”9318″]Tijdens mijn lagere school kon ik niet wachten totdat ik eindelijk eens écht iets kon leren. Het verhaal wil dan ook dat ik met mijn ambitie de roostermaakster regelmatig tot wanhoop dreef. Ik deed immers bijna twee keer zoveel vakken dan mijn klasgenoten. Bij het eindexamen moest ik dan ook Grieks en Russisch laten vallen. Dat viel er echt niet meer bij in te roosteren. Ik was niet een briljante student die het allemaal maar kwam aanwaaien maar had erg schik in het leren van talen als Frans, Duits, Grieks en Latijn, maar ook extracurriculair Italiaans in de avonduren er nog bij. Wanneer ik iets wil leren ga ik ervoor. En hier loop ik nog regelmatig tegenaan: dat mijn bevlogenheid en snelheid daarin niet te bevatten is voor mensen die alles binnen “gemiddelde-mens” kaders doen. In mijn middelbare scholierentijd heb ik meerdere Model United Nations (simulatie) conferenties voorgezeten, georganiseerd, sponsors geregeld en aan deelgenomen. Ik kwam erachter dat ik politiek boeiend vind –het belangenspel heeft iets verslavends– maar dat het toch wel om het oplossen van real-life problemen gaat. Wat ik doe moet een wezenlijke bijdrage leveren. En dat geldt nog steeds. Ik zoek nog altijd in mijn samenwerkingen en bij mijn clientèle naar manieren om dingen slim te combineren: dat het bijdraagt aan de wereld, het grotere geheel van de menselijke ontwikkeling, dat het bijdraagt aan onze persoonlijke zingeving en vaardigheden-bevordering en dat alles de continuïteit in het zakelijke waarborgt. Doordat wij met onze familie in de zomer vaak maanden in Italië bij mijn grootmoeder op vakantie waren heb ik ook geleerd dat je prima conferenties kan organiseren zonder er zelf bij te zijn. Dat doorgeven van mijn visie, kennis en ervaring staat dan ook centraal in alles wat ik doe. Hoe draag je dat over?[/rt_timeline_style_item][rt_timeline_style_item radiant_timeline_title=”University College Utrecht, Oxford, Harvard en onderzoek Baker & McKenzie” radiant_timeline_date_year=”2004-2006″ radiant_timeline_date_month=”september” radiant_timeline_image=”14341″]Wat een feest om te mogen studeren! In tegenstelling tot mijn klagende mede-studenten, genoot ik enorm van het eerstejaarsvak Argumentation Analysis. Er bestonden dus structuren om mijn associatieve brein mee te ordenen? Hoe blij was ik daarmee! In navolging van mijn ouders begon ik met Economie en Internationaal Recht. Echter, tegen het onderliggend mens-reducerend beeld van dat “de mens voornamelijk rationeel en egoïstisch is” rebellerend, werd mijn aandacht al snel getrokken naar Psychologie-vakken. Echter, ook hier werd ik flink teleurgesteld. Mensen werden daarin voornamelijk tot neurologische, fysieke processen gereduceerd. “Waar is de psychologie haar koers kwijt geraakt? Wat ligt er onder liefdesrelaties buiten stofjes om?” vroeg ik mij af. In mijn ogen moet psychologie primair over contact en verbinding met mensen gaan. In mijn zoektocht naar die menselijke essentie deed ik dan ook extra vakken aan de Bestuurs en Organisatie-wetenschappen faculteit van de Universiteit Utrecht. Hoe kan je op creatieve wijze naar verandering en transities kijken? Ook heb ik in deze tijd aan het United Netherlands programma meegedaan met conferenties aan de universiteit van Oxford en Harvard. Alhoewel ik meedraaide in de top met getalenteerde debaters, mij bekroop steeds vaker de vraag: Wat bezielt deze mensen door niet naar hun hart te luisteren? Omdat ik gefascineerd was door creativiteit en (mijn) niet-geziene genialiteit en ik hierover in academische papers las, besloot ik op uitwisseling naar mijn favoriete professor Dean Simonton in California te gaan. Als enige en eerste student op University College heb ik onder zijn –een begeleider uit het buitenland– mijn scriptie-onderzoek gedaan. Dat ging over in hoeverre complexiteitsdenken bij het advocaten kantoor Baker & McKenzie op de Zuidas het carrièresucces van een advocaat kon voorspellen. In mijn zoektocht naar aansluiting van mijn bevindingen bij reguliere assessment en trainingsbureaus liep ik er tegenaan dat deze wel geïnteresseerd waren maar de complexiteit niet konden en wilden inpassen in hun lineare standaard-en-snel-geld-verdienen-werkprocessen. Mijn irritatie over het gebrek aan verbeeldingskracht binnen de professionele ontwikkelingstak is dan ook een belangrijke drijfveer om te laten zien hoe het dan wél moet. Bij gebrek aan beter ga ik het zelf dan maar doen. Laten zien dat het anders kan. Bijna tegen mijn zin bedenk ik dan ook nog elke dag alternatieven die indruisen of haaks staan op bestaande management-modellen en andere trendy, fancy en hippe MBA ongein. Hoe kan je zorgen dat je aansprekende concepten ontwikkelt die –los van de tijdsgeest– van waarde blijven, zelfs over generaties werknemers heen? Wat is de minimale structuur die nodig is om het emotioneel-relationele aspect van samenwerken aandacht te geven? Hoe pakken we de alom-aanwezige emotionele verwaarlozing van mensen binnen grotere organisaties en maatschappelijke systemen wezenlijk aan? Een zoektocht naar taal, strategie en concepten die mij nog altijd fascineert: wat is de meest simpele en wezenlijke (werk) vorm waarin je mensen binnen systemen tot hun recht laat komen?[/rt_timeline_style_item][rt_timeline_style_item radiant_timeline_title=”AIESEC Bestuur, Bedrijfskunde en Lustrum Erasmus Universiteit” radiant_timeline_date_year=”2006-2009″ radiant_timeline_date_month=”september” radiant_timeline_image=”9341″]VP finance was ik van AIESEC Rotterdam. Hier heb ik de basis gelegd voor mijn ondernemen. Er zijn twee regels: (1) Je moet zorgen dat er meer geld binnen komt dan eruit gaat en (2) Er zijn mensen die het heel erg leuk vinden om met cijfertjes bezig te zijn, laat die dat doen. Later leerde ik ook dat (3) Je altijd cash nodig hebt om je rekeningen te kunnen betalen. Na dit bestuursjaar bij wereld’s grootste non-profit organisatie na de VN en wereld’s grootste professionele studentenorganisatie, heb ik vanuit het Rotterdamsch Studenten Corps het lustrumfeest van de Erasmus Universiteit Rotterdam 95 jaar voorgezeten met organisatoren van de zes grootste studenten/studieverenigingen in Rotterdam. Het jaar erna heb ik bedrijfskundevakken gedaan, zoveel mogelijk tegelijk van alle drie de jaren. Dat deed ik op eigen houtje totdat ik werd gestopt. Ik mocht namelijk geen scriptie schrijven als ik niet de vakken uit de vorige jaren had afgerond. Ik liep tegen de grenzen van het onderwijssysteem aan.[/rt_timeline_style_item][rt_timeline_style_item radiant_timeline_title=”Knowmads Business School” radiant_timeline_date_year=”2009-2010″ radiant_timeline_image=”9292″ radiant_timeline_date_month=”september”]Creatieve, arty-farty business school jaar waar je over duurzaamheid, samenwerking en jouw plek in de wereld leert. Daar ben ik Manuel Sturm tegengekomen met wie ik indertijd een eigen bedrijf mee heb opgezet heb in visuele communicatie. Voor mij persoonlijk was het ervaren van ‘eerst geloven, dan zien’ een boost in mijn zelfvertrouwen. Oh, dus dat kan ook? Het was een veilige sfeer waarin ik andere vormen dan ‘vanuit het hoofd leven’ leerde kennen. Het ondernemende en het je passie volgen was iets waar ik zo diep naar verlangde! Ik ben Pieter Spinder, de oprichter van de school, hier erg dankbaar voor. Ik heb nog regelmatig later lesgegeven op de school aan komende ‘tribes’ van studenten. Mijn eindpresentatie bestond uit drie zelfgeschreven nummers. Mijn in mijn jeugd ervaren eenzaamheid stonden daarin centraal. Dat liet ik toen voor het eerst zien aan anderen. Dat was een bijzonder –en aardig emotioneel– moment.[/rt_timeline_style_item][rt_timeline_style_item radiant_timeline_title=”Modelminds – making things visible met visuele communicatie” radiant_timeline_date_year=”2010-2015″ radiant_timeline_image=”9310″ radiant_timeline_date_month=”september”]Samen met mijn Zwitserse klasgenootje begonnen we MODELMINDS. In het begin was ons motto lekker vaag: living the life we love. Nu werd dat over de jaren concreter. Ik ben visuele notulen gaan maken, o.m. in opdracht van de Europese Commissie en bij tientallen conferenties. Vervolgens zijn we trainingen gaan geven aan internationale bedrijven als SAP, KLM en RBS, maar ook bij verschillende ministeries. Als kroon op de kers zijn we dieper in het begeleiden van groepen gedoken met radicale eerlijkheid: zijn we wat we zeggen, doen en willen? Als dat namelijk zo is, dan weten we diep van binnen dat dat zo is. Dat voelt zo. Het werd echter voor ons beiden tijd om ons eigen levenspad te bewandelen. We zijn de laatste dag gaan zeilen en hebben al onze partners bedankt voor de samenwerking. Het visuele denken heb ik vervolgens doorgetrokken naar het inzichtelijk krijgen van wat er in de team/organisatiedynamiek speelt.[/rt_timeline_style_item][/rt_timeline_style][rt_timeline_style radiant_timeline_style=”three”][rt_timeline_style_item radiant_timeline_title=”Sabbatical, familie opstellingen en lichaamsgerichte therapie.” radiant_timeline_date_year=”2015-2016″]Na het harde werken was het tijd voor rust. Voordat ik het wist echter deed ik zes dagen in de week cursussen en trainingen in familie-opstellingen. Ik had Amsterdam ingeruild voor het platte land waar een oom van mij nog een woonboerderij had staan. Mijn plan was om professioneel piano te spelen. Componeren deed ik namelijk met plezier. Immers, dat was voor mij een manier om uiting te geven aan mijn innerlijke gevoelsleven. Het was vaak melo-dramatische en mijzelf-rakende muziek. Na een maand veel spelen kwam ik er toch echter achter dat ik wel ook ‘drama’ en mensen nodig heb om iets te moeten verwerken. Toen ben ik opstellingen en cursussen gaan doen w.o. liefdes-bang, innerlijke kindtrainingen en meer. Het Drents landschap was inspiratie voor mijn eerste weekenden waarin ik familieopstellingen zou begeleiden.[/rt_timeline_style_item][/rt_timeline_style][/vc_column][/vc_row]