Het is negen uur. De vergadering is al een half uur bezig. Tamara weet dat ze het toch niet meer gaat redden, maar haast zich evengoed. Ze wil geen herhaling van gisteren zodat Mike weer aanleiding heeft om haar voor schut te zetten. Ze was inderdaad te laat en baalde stevig. Maar Mike vindt altíjd wel een aanleiding om haar de grond in te boren, terwijl hij zelf niks uitvoert. Misschien kan ze wat langer blijven vandaag.
‘Goeiemorgen Ilona, ben je weer beter?’ vraagt Tamara, terwijl ze langs de receptie loopt. ‘Hé goeiemorgen Tamara, nog een beetje verkouden, maar gaat beter. Moest je niet bij de vergadering zijn?’
‘Dat wilde ik inderdaad’ zucht Tamara.
‘Je ziet er moe uit, gaat het wel goed?’ vraagt Ilona door en kijkt haar bezorgd aan. Tamara voelt een brok in haar keel en slikt het weg. Ze kan nu niet gaan zitten huilen. ‘Het was een beetje een hectische ochtend, maar verder gaat het goed’ zegt ze zo luchtig mogelijk. ‘Ik moest van Robert doorgeven dat hij je na de vergadering wil spreken.’
Tamara verstijft. ‘Klonk het urgent?’ Ilona haalt haar schouders op. ‘Ik weet het niet, misschien krijg je wel promotie’ lacht Ilona. Tamara weet dat ze probeert haar gerust te stellen, maar het angstmonster heeft al toegeslagen. In gedachten loopt ze naar haar werkplek. Het is helemaal leeg, iedereen is bij de vergadering aanwezig, behalve zij. Ze voelt zich opeens ontzettend eenzaam.
Ze is een half uur aan het werk als de deur van de vergaderruimte open gaat. Het kantoor stroomt langzaam vol. Sommige collega’s groeten Tamara. Het is stil en iedereen duikt meteen achter zijn computer. Als Mike komt aangelopen zet ze zich schrap voor wat er gaat komen. Hij bekijkt haar met een minachtende grijns, maar tot haar verbazing zegt hij verder niets. Ze weet niet wat het is, maar ze heeft sterk het gevoel dat er over haar is gepraat. Ilse negeert haar en gaat meteen aan het werk. Dan ziet ze Robert in de deuropening staan. Hij wenkt haar. Ze zet haar computer op sluimerstand en loopt achter Robert aan naar zijn kantoor. Tamara’s hart begint sneller te kloppen en haar hoofdpijn wordt erger. Straks maar even een paracetamol innemen.
‘Zo Tamara, ga zitten, wil je wat drinken?’ Robert gebaart naar de stoel voor zijn bureau en vult een glas water onder de waterkoeler. Tamara is te gespannen om te antwoorden en Robert zet een bekertje water voor haar neer.
‘Als dit gaat over vanmorgen Robert dan wil ik alvast mijn excuses aanbieden en ik baal echt dat ik er niet bij was, want ik had zelfs oppas geregeld en…’ ze praat te snel. Haar hartslag zit hoog in haar keel en ze moet even pauzeren om dieper adem te halen. Robert knikt en slaat zijn ogen even neer voor hij begint te spreken. Hij ademt diep in en wrijft over zijn ongeschoren kin. Het maakt een schurend geluid en even denkt Tamara aan haar ex die deze gewoonte ook had als hij niet wist wat hij moest zeggen. ‘Het zit zo Tamara’ begint hij, zonder haar aan te kijken. ‘We zitten in een reorganisatie en er moeten mensen ontslagen worden.’ Een seconde kijkt hij haar aan. Tamara houdt haar adem in. ‘We moeten je helaas laten gaan.’
Oscar is systemisch coach van de Zuidas en heeft een rijke schat aan verhalen verzameld via de mensen die hij coacht. Soms zijn ze luchtig, soms zitten ze dwars. Ervaar jij een dilemma op je werk en wil je hierover met een professional praten? Neem dan contact op met Oscar.
