[vc_row][vc_column][vc_column_text]
Ryan is research scientist. Een jaar geleden kwam hij voor deze baan van Engeland naar Nederland. Integreren zou niet zo ingewikkeld zijn. De twee landen verschillen tenslotte niet zo heel veel van elkaar.
Daar heeft hij zich toch maar goed in vergist.
‘Ryan, kun je mij even helpen?’ Jeanine wenkt hem. Ryan zit net lekker in zijn onderzoek zit, maar staat toch plichtsgetrouw op.
Jeanine merkt dat ze hem stoort.
‘Luister Ryan, als je druk bent met iets moet je dat gewoon zeggen. Ik heb namelijk liever dat je je werk goed doet dan dat je mij een plezier wilt doen.’
Ryan twijfelt wat hij moet doen en blijft staan.
‘Maar je vroeg of ik je wilde helpen toch?’ Ryan voelt zich te kijk gezet voor zijn collega’s die het gesprek allemaal zeer geïnteresseerd volgen.
‘Wij kennen hier geen hiërarchie Ryan, zoals jij in Engeland bent gewend. Hier mag je je werkgever gewoon tegenspreken, sterker nog, ik wíl zelfs dat je dat doet!’
Verbouwereerd over deze onorthodoxe benadering blijft Ryan besluiteloos staan. Dan maar terug naar zijn bureau?
Hij wijst met beide handen naar zijn computer en loopt voorzichtig weer terug naar zijn werkplek.
‘Dan ga ik weer verder met waar ik mee bezig ben denk ik?’ Hij checkt de gezichtsuitdrukking van Jeanine, alleen haar wenkbrauwen optrekt en wegloopt. Een aantal collega’s kijken gniffelend zijn kant op, maar niemand zegt verder iets.
Dit heeft hij nog nooit meegemaakt. Een baas die zegt dat je haar tegen móet spreken.
Wat voor een raar land is dit?
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
