[vc_row][vc_column][vc_column_text]Mike checkt of hij mail heeft, maar er is nog niks binnen gekomen. Hij verveelt zich en probeert oogcontact te maken met Arjan die twee meter verderop achter zijn computer zit. Mike maakt een propje en gooit deze, over het hoofd van Jelle, naar Arjan. Het landt precies op zijn toetsenbord. Arjan kijkt niet eens op en gooit het propje met een achteloos gebaar richting waar het vandaan kwam, wetende dat het Mike is. Mike lacht en Jelle lacht mee. ‘Wat zit jij te lachen bolle?’ merkt hij op. Jelle lijkt niet geraakt door zijn opmerking en lacht gewoon verder. ‘Lachen is gezond’ zegt hij terwijl hij naar zijn scherm blijft turen. ‘Ja, en daar weet jij alles van hè, van gezondheid!’ zegt hij spottend terwijl hij klopjes op Jelles buik geeft. Jelle laat het toe en lacht nog steeds, al is het nu minder overtuigend. Mike zucht. ‘Wat een ellende, ik snap niet dat ik het hier nog volhoud met jullie.’ Als niemand reageert op zijn roep om aandacht leunt hij achterover in zijn stoel en legt demonstratief zijn voeten op het bureau.
Dan komt Tamara binnen. Gehaast loopt ze richting haar bureau met haar tas onder haar arm geklemd. Ze probeert zo min mogelijk de aandacht te trekken, maar Mike heeft haar al gesignaleerd. Als een uitgehongerde hyena duikt hij op zijn prooi.
‘Zo zo, je bent te laat Tamara!’ roept hij opvallend hard door de ruimte waardoor ieders aandacht op haar is gericht. Tamara krijgt een rood hoofd en loopt snel door. Ze is klein van stuk, wat haar onopvallend maakt, maar wat Mike betreft lijkt het alsof ze elke dag een ander glitterkostuum draagt met een hoge hoed en ledverlichting in haar schoenzolen. Zijn eksterogen missen haar nooit.
‘Er is zeker weer wat met de kindjes.’ Arjan kijkt zijn kant op en schudt afkeurend zijn hoofd. Jelle lacht. Verder zegt niemand iets.
‘Ik denk dat ik ook maar kinderen neem, dan kan ik ook elke dag een uur later beginnen’ gaat Mike onverstoorbaar verder. Tamara doet alsof ze hem niet hoort en groet Ilse, haar naaste collega. Ilse kijkt op maar reageert niet. In plaats daarvan legt ze een stapel mappen met inhoud op Tamara’s bureau. ‘Deze moeten allemaal gearchiveerd worden vandaag.’ Ze draait zich weer om en praat verder met haar andere collega. Tamara is verbijsterd. ‘Maar dat doet Ilona toch altijd?’ verdedigt ze zich. Ilona is de receptioniste. ‘Voel je je er soms te goed voor?’ sneert Ilse. ‘Jij denkt altijd overal onderuit te kunnen komen.’ Tamara kijkt naar de mappen en telt tot tien. Ze had zo gehoopt dat het vandaag beter zou gaan.
Oscar is systemisch coach van de Zuidas en heeft een rijke schat aan verhalen verzameld via de mensen die hij coacht. Soms zijn ze luchtig, soms zitten ze dwars. Ervaar jij een dilemma op je werk en wil je hierover met een professional praten? Neem dan contact op met Oscar.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
