[vc_row][vc_column][vc_column_text]Tamara loopt het kantoor binnen en kijkt naar de grond. Mos en bladeren. Als ze verder loopt wordt ze plotseling omsloten door dikke rijen bomen. Bij elke stap die ze zet komen er steeds meer bomen bij zodat de doorgang steeds nauwer wordt. Ze gaat sneller lopen. Nog meer bomen doemen op. Een claustrofobisch gevoel overweldigt haar. Opeens hoort ze achter zich een dreigend geluid als van een stampende menigte en onmiddellijk zet ze het op een rennen. Ze zigzagt tussen de bomen door en rent dwars door scherpe struiken heen. Dan komt ze op een open plek en ziet een klein houten huisje. Ze wil er naartoe rennen, maar haar benen voelen opeens zo zwaar. Ze valt languit op de grond. Als ze achterom kijkt ziet ze dat er zware kettingen aan haar enkels zijn bevestigd. In blinde paniek klauwt ze haar vingers in de grond en trekt zich op die manier naar voren. Ze voelt dat de dreiging achter haar steeds dichterbij komt en graaft haar vingers dieper in de aarde. Het dreigende geluid is nu vlak achter haar en Tamara schreeuwt het uit. Hijgend en nat van het zweet zit ze plotseling rechtop in bed en kijkt gedesoriënteerd om zich heen. Het duurt een paar seconden voor ze beseft dat ze gedroomd heeft. Met een zachte plof laat ze zich weer achterover op het kussen vallen. Het was maar een droom. Haar wekkerradio geeft aan dat het pas vijf uur is. Ze stapt uit bed. Slapen lukt nu toch niet meer. Ze trekt haar badjas aan en loopt naar beneden om koffie te zetten. Op de één of andere manier wordt haar aandacht getrokken naar de kamer van Ruben. Intuïtief voelt ze dat ze even moet gaan kijken. Er komt een lichtschijnsel onder de deur vandaan. Zachtjes duwt ze de deurklink naar beneden. Ruben ligt bovenop zijn dekbed met al zijn kleren nog aan. Er liggen twee lege blikjes energy drink op de grond. Als Tamara dichterbij komt ziet ze dat hij nog oordopjes in heeft. Het lijkt erop dat hij nog niet zo lang slaapt gezien het scherm van zijn telefoon nog actief is. Ruben houdt van gamen, maar ze had niet in de gaten dat hij dit tot diep in de nacht deed. Het schrikbeeld komt in haar gedachten van wanhopige moeders die hun kinderen niet meer achter het scherm vandaan krijgen en een gameverslaving blijken te hebben. Wordt zij straks ook zo’n moeder? Is zij al zo’n moeder? Arme Ruben, ze beseft dat ze hem te weinig aandacht heeft geschonken. Ze moet denken aan de opmerking van Steven, meer tijd door kunnen brengen met de kinderen. Hij had een punt. Morgen moet ze maar even met Ruben gaan praten. Voorzichtig haalt ze de oordopjes uit zijn oren en zet zijn telefoon uit. Ze legt een dekentje over zijn rug en doet het licht uit. Tijdens het koffiezetten denkt Tamara na over haar besluit. In een impuls pakt ze haar laptop en begint te typen.
‘Beste mevrouw de Jong,
Na lang denken heb ik besloten dat ik bereid ben het contract te tekenen.
Ik slaap slecht door nare dromen. Ik heb weinig energie en ruimte voor mijn kinderen doordat ik emotioneel en lichamelijk uitgeput raak van mijn werk. Ik trek dit gewoon niet meer.
Ik hoor graag het tegenvoorstel van hen en wanneer ze mij kunnen ontvangen.
Alvast hartelijk dank,
Mvg,
Tamara
Met een zucht van verlichting sluit Tamara haar laptop. Terwijl ze een slokje koffie neemt kijkt ze naar buiten. De eerste tekenen van een nieuwe dag worden zichtbaar door het ochtendlicht dat doorbreekt en de duisternis langzaam maar zeker verdrijft. Ze heeft een besluit genomen. En het is goed.
Oscar is systemisch coach van de Zuidas en heeft een rijke schat aan verhalen verzameld via de mensen die hij coacht. Soms zijn ze luchtig, soms zitten ze dwars. Ervaar jij een dilemma op je werk en wil je hierover met een professional praten? Neem dan contact op met Oscar.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
