[vc_row][vc_column][vc_column_text]
‘Guus waarom kijk je toch altijd zo moeilijk?’ Collega Daniel loopt achter hem langs en tikt hem op zijn schouder. Guus schrikt van zijn opmerking maar antwoordt niet. Hij voelt zich aangevallen.
‘Waarom moest hij dat nou zeggen?’ Fluistert Guus tegen Ester die naast hem zit. Ester typt driftig door en luistert maar met een half oor. ‘Wat zeggen?’
‘Nou, dat ik zo moeilijk kijk. Wat bedoelt hij daar mee?’
Ester kijkt verstoord op en zucht. Ze ziet er moe uit en lijkt met haar gedachten heel ergens anders te zijn.
‘Guus, je moet het niet zo persoonlijk nemen allemaal. Ik ga koffie halen, wil je ook?’
Hij steekt zijn duim op en probeert zich te concentreren op zijn eigen werk. Maar de opmerking van Daniel zit hem dwars. Hij pakt zijn telefoon en als hij ervan verzekerd is dat niemand op hem let, bekijkt hij zichzelf in de camera. Jeetje wat heeft hij eigenlijk al veel rimpels!
‘Koffie voor de ijdele man.’ Ester zet een dampende mok naast hem neer. De prikkelende geur van aroma dringt zijn neusgaten binnen. ‘Dank je Ester, dat maakt mijn dag weer helemaal goed.’
Ze ploft neer in de stoel en zucht net zo hard als dat de zitting van de stoel kraakt onder het gewicht van haar lichaam.
‘Gaat het wel?’ Eigenlijk wil hij het niet weten, maar hij kan ook niet net doen alsof hij niets ziet.
Ester bijt op haar wang en knippert heftig met haar ogen.
‘Ester, wil je iets voor mij doen?’ Daniel komt aangelopen en gaat op de rand van haar bureau zitten, maar springt meteen weer op zodra hij ziet dat Ester huilt. ‘Ho, wat is hier aan de hand?’
Ester wil antwoorden maar haar keel zit dichtgeknepen.
‘Is er iets ergs gebeurt Ester?’ Hij kijkt vragend naar Guus, die er als een ongemakkelijke toeschouwer bij zit en zijn schouders ophaalt.
‘Voel je je niet lekker? Wil je niet liever naar huis?’ Dringt hij verder aan. Andere collega’s kijken nu ook naar Ester. Het verdriet komt met de kracht van een tsunami op haar af. Daniel geeft haar een klopje op haar schouder. Hij herhaalt zijn advies om naar huis te gaan en loopt snel weg.
‘Heb ik iets verkeerds gezegd Ester?’ Doet Guus vervolgens een poging tot het ontrafelen van een verklaring voor deze emotionele uitbarsting. Ester wuift met haar hand als teken om met rust te worden gelaten. De tranen stromen nu over haar wangen. Guus schuift heen en weer op zijn stoel en weet zich geen raad met de situatie tot Sofia, een bevriende collega van Ester, Guus komt redden uit zijn hachelijke situatie. Met de vanzelfsprekendheid van een moeder die haar kind troost, knuffelt ze Ester en lijkt precies te weten welke dingen ze moet zeggen.
‘Hé lieverd, zit de boel niet zo op te kroppen, gooi het eruit!’ Ze wrijft met haar hand over Esters’ rug en bemoedigt haar. Esters’ schouders schokken. Binnen een minuut is de vloedgolf voorbij en snottert ze na in de armen van Sofia. ‘Dank je wel.’ Ze snuit haar neus. ‘Ik ga even naar het toilet.’ Sofia knikt en kijkt naar Guus die zich nog steeds geen houding weet te geven.
‘Tja, soms moet er gewoon even wat shit uit en huilen is dan hartstikke gezond.’ Ze staat op en loopt weer terug naar haar eigen werkplek.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
