[vc_row][vc_column][vc_column_text]
Trudie ziet de mail van Christine binnenkomen met hoge urgentie.
Graag meteen reageren als je dit leest staat er in het onderwerp vermeld.
Ze opent de mail.
Hi Trudie, zoals je weet is Marga ziek naar huis gegaan vandaag en we zitten echt met een probleem. Wil jij morgen inspringen? Je zou ons echt uit de brand helpen! Alvast bedankt!
Groetjes, Christine
Nog geen tien minuten later komt Christine op haar afgelopen.
‘Hey Trudie, heb je mijn mail gelezen?’
Trudie knikt. ‘Ja, net vijf minuten geleden, maar..’ Christine valt haar meteen in de rede. ‘En?’ Trudie zucht even voor ze het smekende gezicht van haar manager aankijkt. ‘Oké, het is goed, ik werk morgen voor Marga.’
Christine kijkt alsof Trudie haar zojuist uit een brandende flat heeft gered. ‘Super bedankt Trudie, je bent echt een topper! Wat zouden we zonder jou moeten.’
Ze vindt het vreselijk maar voelt zich elke keer weer gevleid als Christine haar de hemel in prijst om haar loyaliteit aan het bedrijf.
Als ze opkijkt ziet ze de afkeurende blik van Frank.
‘Ben je weer de held aan het uithangen? Echt Trudie, jij moet eens leren om nee te zeggen.’ Hij schudt zijn hoofd en richt zich weer op zijn werk, alsof hij zojuist een opstandige puber heeft aangesproken op haar verantwoordelijkheid maar weet dat doordrammen geen zin heeft.
En zo voelt Trudie zich op het moment, een tiener die nog niet heeft geleerd om nee te zeggen. Al bedenkt ze meteen dat haar dochter prima in staat is om nee te zeggen. Op het irritante af zelfs.
Ze klikt op haar agenda en ziet dat ze morgen een lunchafspraak heeft met haar beste vriendin.
‘Verdorie!’ moppert ze hardop. Ze had daar juist zo’n zin in. Bovendien is dit al de tweede keer. Lieverd, het spijt me heel erg, maar ik moet morgen onverwacht werken, ziekte en tekort, je kent het wel, appt ze met overdreven veel emoticons naar haar vriendin.
Dit is echt de laatste keer, besluit Trudie en stort zich weer op haar werk.
‘Trudie?’ Ricardo staat achter haar met zijn smekende bruine puppy ogen die Trudies’ hart doen smelten. Ricardo is net een jonge hond en weet bij iedereen een glimlach op het gezicht te toveren. ‘Jij bent mijn favoriete collega, dat weet je toch hè.’ Hij legt zijn armen om haar nek en Trudie ruikt zijn frisse aftershave. Haar eigen man raakt haar nauwelijks meer aan en ze merkt dat ze geniet van de aandacht van deze jonge god. Ze giebelt een beetje en legt haar handen op zijn armen. ‘Wat wil je Ricardo?’ probeert ze gespeeld onverschillig mogelijk uit te brengen.
‘Ik heb je hulp nodig bij dat stomme nieuwe softwareprogramma en jij weet daar het meeste van, kan je even komen?’ Trudie weet uit ervaring dat ‘even’ bij Ricardo betekent dat je minstens een uur verder bent en eigenlijk gewoon zijn werk aan het opknappen bent, maar ze kan zijn smeekbede niet weerstaan. ‘Oké, ik kom eraan.’ Ze zucht overdreven en als antwoord geeft Ricardo haar met een hoffelijk gebaar een handkus. ‘Daarom ben je mijn favoriet.’
Ze weigert om naar Frank te kijken maar ze hoort hem snuiven.
‘Tien minuten Ricardo, en niet meer!’ Probeert ze streng en loopt achter hem aan.
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
