[vc_row][vc_column][vc_column_text]
Met knikkende knieën en een bonkend hart staat Jennifer achter de lessenaar. Ze bladert door de papieren die voor haar liggen maar doet dat meer voor de afleiding dan dat ze echt wat leest. Er wordt nog druk geroezemoesd in de zaal en hier en daar klinkt er een ingehouden lach. Ze weet wat ze moet zeggen en heeft de papieren eigenlijk helemaal niet nodig. Toch voelt ze zich na twintig jaar ervaring in het vak nog net zo onzeker als een tiener die voor het eerst uitgaat. ‘Management vraagstukken en sociale psychologie’ staat er achter haar op het scherm geprojecteerd. Een onderwerp wat haar net zo vertrouwt is als haar hartslag. Er staat een kan met water op het plateautje onder de lessenaar met een glas ernaast. Haar keel is zo droog als de woestijn maar ze is te zenuwachtig om water voor zichzelf in te schenken. Ze weet zeker dat ze zal morsen.
‘Wil jij water voor me inschenken’ fluistert ze in de richting van Job, die een final check doet voor de apparatuur. Hij werkt al sinds de oprichting van het bedrijf met hart en ziel bij de IT afdeling en is de enige die ze voor honderd procent vertrouwt.
‘Tuurlijk’ antwoordt hij en werpt haar een geruststellende blik toe terwijl hij voor haar inschenkt. ‘Dankjewel Job’. Ze kijkt op en dwingt zichzelf om haar publiek aan te kijken.
‘Zo, goedemiddag allemaal, als ik jullie aandacht mag, dan wil ik graag beginnen met de presentatie. Fijn dat jullie allemaal gekomen zijn’. Het knikken wordt minder en haar hartslag komt tot bedaren. Een uur lang weet ze de volledige aandacht van de zaal te vangen, als ware haar woorden kleine shotjes endorfine.
Na afloopt van de presentatie ziet ze Maarten regelrecht op haar af komen lopen. Er is niemand in de hele organisatie die zo in haar gelooft als Maarten en toch is ze iedere keer weer nerveus voor wat hij zal zeggen. Ze kijkt pas op als hij vlak naast haar staat met een grijns van oor tot oor.
‘Je weet me altijd weer te verbazen Jennie’. Hij noemt haar al jaren zo en voor Jennifer voelt het als een bevestiging voor behaald succes. Met een achteloos gebaar wuift ze zijn compliment weg.
‘Ach ja, zoveel jaren ervaring dus dan is het geen moeite meer hè’.
Maarten schud op een vaderlijke manier zijn hoofd. ‘Nog steeds moeite met complimenten ontvangen hè?’ zegt hij lachend en loopt weer weg.
Maarten had afgelopen maand een surprise party georganiseerd voor haar twaalf en een half jarig jubileum. Er was groots uitgepakt met champagne rechtstreeks uit de champagnestreek, een warm buffet en een live bandje. Daar bovenop werd ze beloond met een fikse bonus waar haar mond van openviel. Maar wat haar het meest van haar stuk bracht waren de talrijke complimenten die collega’s op vrolijke ansichtkaarten hadden geschreven en in speeches over haar hadden uitgestort. Het overspoelde haar als een moessonregen en voelde zo misplaatst dat ze het liefst weg had willen rennen. De daaropvolgende nacht had ze geen oog dichtgedaan. Hoe kon het dat ze na zoveel jaar succes nog steeds het gevoel had door de mand te kunnen vallen?
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
