[vc_row][vc_column][vc_column_text]
Petra haast zich om op tijd op haar werk te zijn. Het lijkt wel alsof alles tegenzit deze week, terwijl ze zich juist nu van haar allerbeste kant wil laten zien. Ze stapt het vijftien verdiepingen tellende gebouw van glas binnen en scant haar pas bij het poortje. Vorige week is door het hoofd van de afdeling HR aangekondigd dat er een groot aantal ontslagen zullen vallen vanwege een drastische terugloop van inkomsten. Sindsdien voelt de sfeer op haar afdeling Customer Service als een broeierige zomeravond voor de onweer losbarst.
‘Wat zit jij donker te kijken zeg, kom je van een begrafenis ofzo?!’
Lennart is de minst subtiele man die ze kent en elke keer schrikt ze van zijn onverwachte directheid.
‘Wauw, en kan jij eigenlijk ook wel eens een keer iets aardigs zeggen?!’ Valt Petra hem meteen aan. Ze is het niet gewend van zichzelf om zo primair te reageren, maar het voelt eigenlijk wel lekker. Lennart rolt overdreven met zijn ogen naar een collega die achter Petra staat en bedenkt zich dat als zij de bevoegdheid zou hebben om mensen te mogen ontslaan deze twee er zeker bij zouden zitten! De toon is meteen gezet. Met een chagrijnig gezicht loopt ze naar haar werkplek en begroet haar collega met een korte knik. Deze zit al helemaal klaar voor de eerste telefoontjes die gaan komen. ‘What’s up?’ Petra en Andrea werken al drie jaar samen en lezen inmiddels elkaars gedachten.
‘Oh gewoon, same old shit’ zucht Petra en ploft neer op haar stoel die een piepend protest laat horen bij dit onverdiende geweld.
Andrea zet meteen haar verbeeldingskracht in om die boodschap kracht bij te zetten en wipt haar kont omhoog alsof ze een enorme scheet moet laten.
Petra giert het uit van het lachen waarbij haar ergernis en zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon. De tien minuten voor werktijd zijn voor Petra de beste en ze is ervan verzekert dat ze zonder Andrea hier vermoedelijk ook niet zou blijven werken.
‘Ben je bang dat je ontslagen wordt Dré?’ Petra weet dat de kans voor hen beide om ontslagen te worden minder groot is dan voor alle flexwerkers, maar ze vertrouwt het management niet en weet dat er vriendjespolitiek wordt bedreven.
Andrea wuift haar zorg met een handgebaar weg. ‘Ik ben niet bang, zo’n gezellige meid als ik sturen ze echt niet weg, dan verliezen ze minstens de helft van het klantenbestand’.
Petra kijkt haar dankbaar aan. Naast alle geruchten en angstscenario’s die er rond gaan is het relativerend vermogen van haar collega een verademing.
Maar dan wordt haar vermoedelijke angst toch plotseling aangewakkerd.
‘Petra?’ Ricardo van HR staat achter haar. ‘Kan ik je even spreken in mijn kantoor over vijf minuten?’
[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
